Categorie: Gedachten

Het is zo stil hier. Carlijn, schrijf je nog wel eens wat?

Ja hoor, ja, zeker. Ik schrijf bijna elke dag. Of ik lees schrijftips, of ik plot wat, of ik herschrijf wat, of ik lees een goed boek. Ik ben heel veel met schrijven bezig.

Maar… waarom is het hier dan zo stil?

Nou, ik begin steeds meer lef te krijgen in het delen en ik zie zo nu en dan een wedstrijd voorbij komen waar ik misschien wel een verhaal naartoe kan sturen. De meeste wedstrijden hebben als voorwaarde dat een verhaal niet al gepubliceerd mag zijn. Dus ik ben er een beetje terughoudend mee, nu.

Oh, vandaar.

Maar, goed, het is ook wel leuk als ik hier af en toe wat deel.

Ja, precies.

Goed dan. Maar laat je dan ook een berichtje achter bij wat je leest?

Eindelijk een moment voor mezelf. Ik ben net thuisgekomen van werk. Een fijne dag, maar ook vermoeiend. Hoofdpijn en buikpijn helpen niet echt mee in mijn algemeen welzijn en de vermoeidheid had van mij ook weg mogen blijven. Maar dat heb ik nu eenmaal niet voor het kiezen. Wat wel mijn keuze is, is wat ik met deze tijd ga doen. Het is te vroeg om te koken en ik ben het klussen meer dan zat. Dus wat doe ik? Ik kies voor schrijven. Het is al lang geleden omdat ik door de verhuizing steeds geen tijd kon vinden.

Ik start mijn computer op en bedenk dat deze hele ervaring een stuk verbeterd kan worden met een pestocrackertje. Na twee crackers bedenk ik dat het erg zout is en dat ik vocht nodig heb. Ik schenk een glas koud water in en bedenk me dat voor de échte schrijfvibe ik wel een glaasje rode wijn kan gebruiken. Wie weet helpt het ook nog tegen de hoofdpijn.

Met mijn twee glazen in mijn hand loop ik voorzichtig de trap op. Het zou zo zonde zijn als ik rode wijn zou knoeien tegen onze pas witgeverfde muur, denk ik nog. En terwijl ik dat denk blijf ik met mijn voet in mijn wijde broekspijp hangen en verlies ik even mijn balans. Het onvermijdelijke wijnincident vindt plaats. Zeven traptreden zijn vies en de roodpaarse kleurstof van de wijn is het eerste litteken dat deze muur mag dragen van ons beleven van het huis.

Daar gaat mijn tijd om te schrijven. Daar gaat mijn ontspannen associatie met een wijntje. Daar gaat mijn energie. Er rest me nog maar één ding. Erover schrijven.

Had ik maar…

Had ik me maar niet verslapen. Had ik maar “ja” gezegd tegen die baan. Had ik maar een andere opleiding gevolgd. Had ik maar “nee” gezegd tegen dat laatste biertje. Had ik haar maar teruggebeld. Had ik mijn mond maar open gedaan.

Er zijn altijd wel dagen waarop je denkt: had ik maar een ander leven. Speciaal voor die dagen zijn er parallelle universa. Nou ja, of ze er echt zijn of niet weet ik niet en het maakt ook helemaal niet uit. Het gaat er maar om dat je denkt aan wat je leven ook allemaal had kunnen zijn. Zo zou je miljonair kunnen zijn of de wereld hebben gered. Dat zijn heel kleine kansjes die vast wel ergens in een ver weggestopt universumpje de waarheid zijn.

Maar dan. In eindeloos veel universa ben je allang dood. Of nooit geboren, dat nog veel vaker. Zelfs als je nog leeft ben je in veel gevallen ziek of mis je een oog of been. Je huis is talloze keren afgebrand, weggewaaid, overstroomd of omgevallen. Je hebt eindeloos veel verkeerde dingen tegen de verkeerde persoon op het verkeerde moment gezegd. Je vrienden zijn zombies, de maffia zit je achterna of de vierde wereldoorlog woedt nog steeds. Je hebt de houdbaarheidsdatum verkeerd gelezen en ligt nu al dagen met voedselvergiftiging in bed.  Internet is nooit uitgevonden en we hebben kasten vol met CD-i’s. Slavernij is niet afgeschaft en statistisch gezien zit jij dan aan de verkeerde kant van dat verhaal. Heksenjagen is weer helemaal hip of er is een gênante en zeer herkenbare kinderfoto van jou viraal gegaan.  Naamvallen zijn in het Nederlands nooit afgeschaft. Gisteren heb je besloten om al je haar eraf te scheren. Muggen zijn geëvolueerd en hebben de wereld overgenomen.

Je hebt eindeloos veel geluk dat je niet in één van die situaties zit. Je bent het dus oneindig vaak aan jezelf verplicht om toch maar het beste van vandaag te maken en er nog blij mee te zijn ook.

Fijne dag! (en groeten van de muggencommandant)

Toen ik een jaar of 15 was, was ik veel bezig met ‘gelukkig zijn’. Gelukkig zijn is niet zo heel vanzelfsprekend als je een 15-jarig meisje bent (ik raad het dan ook niemand aan) dus ik bedacht dat ik het maar eens wat concreter moest maken. Dus ja, wat doe je dan? Mijn oplossing was om 11 gouden regels voor mezelf op te stellen en me daar voortaan aan te houden. Dit zijn ze:

1. Laat het leven je inspireren
2. Benader keuzes met liefde en een wijde blik
3. Doe alleen dat wat je zinvol vindt
4. Volg altijd je hart in vertrouwen
5. Leef bewust en neem verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes
6. Haal een les uit elke ervaring
7. Vergeet niet te dromen en vergeet je dromen niet
8. Vergeet niet ervan te genieten
9. Laat nutteloze ballast verloren gaan
10. Stel dingen niet uit en maak af waar je aan begint
11. Doe minstens eens per maand iets nieuws

Als ik ze teruglees bedenk ik me dat dit nog steeds de dingen zijn die ik probeer te doen. Ik geloof nog steeds dat deze regels volgen helpt om gelukkig te zijn. Als 15-jarige en ook nu nog als 29-jarige. Daarom heb ik bedacht om deze gedachten maar eens wat verder uit te werken. Want een beetje levenswijsheid delen, daar wordt niemand slechter van, toch?

Ik was ongeveer 3,5 jaar oud toen mijn zus Charlotte naar groep 3 ging en daar leerde lezen en schrijven. Wij speelden veel samen en mijn zus had meestal de ideeën voor wat we dan speelden. Dat werd al heel gauw heel vaak: Schooltje.

Met haar beste pedagogische kwaliteiten en met het zelfvertrouwen van een Grote Zus leerde Charlotte mij al gauw de eerste letters lezen en overschrijven en het duurde niet lang voor ik mijn eerste woordjes kon lezen, typen en schrijven. Mede door dit allereerste onderwijs kon ik later een klas overslaan en al doorgaan naar groep 3.

Wat ook gebeurde is dat ik al op driejarige leeftijd ontdekte hoeveel de wereld te bieden heeft als je kunt lezen. Ik las altijd alles wat los en vast zat. Boeken waren niet aan te slepen, en bij gebrek daaraan las ik maar handleidingen, ingrediëntenlijstjes, Donald Ducks, wegwijzers en reclamefolders.

Eigenlijk alles wat Lezensvatbaar was.

Dat is ook wat ik nu schrijf. Soms een verhaaltje, soms een gedicht, soms wat flarden van mijn gedachten. Wie weet, zijn mijn woorden voor jou ook lezensvatbaar.